Gdy zaczyna się sezon zimowy i pora wyjazdów w góry, startuje też czas "białej gorączki", która ma dwa różne procesy. Pierwotny manifestuje się wzmożoną uwagą, nieufnością i, nareszcie, czymś w rodzaju mizantropii. Ten gatunek białej gorączki przebiega u ratowników TOPR-u, a jest on zaś wytworem kontaktu z osobami zakażonymi drugim wariantem białej gorączki - lekkomyślnymi wędrowcami. Nic tak nie weseli pracownika Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego jak globtroter, wypuszczający się w ośnieżone góry bez zabezpieczenia i ekwipunku, za to z solidnym poczuciem osobistej rangi i fachowości. Niemożność zabezpieczenia się na zmiany aury, wychodzenie na wymagające szlaki bez informacji o trudnościach, które grożą na trasie. Idzie to zgonić na karb tylko jakichś dolegliwości, bo jakkolwiek by było niezręcznie jest określić takie akcje po prostu ograniczonością. Odmienną grupą zainfekowanych są narciarki i pozostali zwolennicy sportów zimowych. Dla poniektórych prawda, że posiadają narty konotuje automatyczny awans na królów stoku. Deski znaczy szaleństwo. Szusowanie w nieprzygotowanych, zagrażających zdrowiu stokach, niedostatek respektu i uwagi dla snowboardzistów stoku, zbytnia śmiałość - oto źródłowe przejawy białej gorączki na stoku.